<p>គាត់ឈ្មោះ ទេព លីវីណា មានមនុស្សមួយចំនួនប្រហែលជាបានស្គាល់គាត់ហើយ តែមួយចំនួន<br />ទៀតក៏ប្រហែលជាមិនទាន់ស្គាល់។ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្លាប់ជាជនពាល វាយកាប់ចាក់ <br />តែមានឆន្ទះក្នុងការកែប្រែខ្លួនអោយក្លាយជាបុគ្គលឆ្នើមម្នាក់ក្នុងចំណោមយុវជនដទៃ។<br /><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/6/14/295038101507659841582341947497754n-14-06-2012--14-29-46.jpg"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/FileManager/Articles/mce/2012/6/14/295038101507659841582341947497754n-14-06-2012--14-29-46.jpg" alt="" /></a><br />ធម្មតាអ្នកគ្រប់គ្នាដឹងថាការតស៊ូដើម្បីសម្រេចអ្វីមួយនោះវាមិនងាយស្រួលនោះទេ ហើយចំពោះ<br />ការតស៊ូរបស់បុរសម្នាក់នេះក៏មិនមែនជាការងាយស្រួលណាស់ដែរ តែគាត់នៅតែអាចធ្វើបាន!<br />ថ្ងៃនេះ Camnews បានចុះទៅសម្ភាសន៍ផ្ទាល់ជាមួយលោក ទេព លីវីណា តាមសំណូមពររបស់<br />ប្រិយមិត្តដែលចង់ដឹងអំពីគន្លិះនៃការតស៊ូរបស់លោកផ្ទាល់។<br /><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/6/14/64741101506904886332341257108369n-14-06-2012--14-30-03.jpg"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/FileManager/Articles/mce/2012/6/14/64741101506904886332341257108369n-14-06-2012--14-30-03.jpg" alt="" /></a><br /><strong>Camnews៖</strong> ជំរាបសួរបងប្រុស។ ថ្ងៃនេះសុខសប្បាយជាធម្មតា។ ហើយក្នុងបទសម្ភាសន៍ថ្ងៃនេះ<br />សំនួរដំបូងខាងយើងខ្ញុំផ្ទាល់ ក៏ដូចជាប្រិយមិត្តមួយចំនួនគឺធ្លាប់បានដឹង តាមការបង្ហាញខ្លួនរបស់<br />បងក្នុងកម្មវិធី ឡូយ៩ របស់ BBC Media Action ថាបងធ្លាប់ជាជនពាលហើយខិតខំតស៊ូរហូតបាន<br />ក្លាយជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ដ៏ល្អតើបងអាចប្រាប់ពីដំណើរនៃជីវិតជាជនពាល កាលពីមុននឹងហេតុ<br />ការណ៍ដែលបានកើតឡើងក្នុងថ្ងៃដែលគេវាយប្រហារមកលើរូបបងបានទេ?<br /><br /><strong>លោក ទេព លីវីណា៖</strong> បាទនិយាយទៅគឺថាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសេពគប់មិត្តភ័ក្រដើរលេងមកតាំងពីនៅ<br />រៀនវិទ្យាល័យថ្នាក់ទី ១១ រហូតមកដល់ឆ្នាំទី ១ នៃសាកលវិទ្យាល័យទើបវាមានហេតុការអាក្រក់<br />កើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។ និយាយទៅជីវិតនៅពេលនោះគឺខ្ញុំអត់ខ្វល់អីទាំងអស់ មួយថ្ងៃៗគឺដើរលេង<br />ផឹកស៊ីហើយអាចមានដល់វាយគ្នាទៀតផង ហើយបើនិយាយពីចុងសប្ដាហ៍គឺទៅបាក់ខែង សឹង<br />តែរាល់អាទិត្យ។ តែមកដល់ឆ្នាំ ២០០៦ កាលនោះគេវិស្សមកាលឆ្នាំទី ១ ខ្ញុំរៀននៅ IFL មានយប់<br />មួយនោះគឺខ្ញុំចេញទៅផឹកស៊ី នៅក្បែរវាំងកាលនោះមានកន្លែងលក់ប្រហិត ហើយយប់នោះគឺ<br />ធម្មតាយើងក្មេងៗចេញទៅផឹកស៊ីវាតែងតែមានទាស់សម្ដីគ្នា រហូតដល់ពេលមួយនោះគឹត្រៀម<br />ខ្លួនវ៉ៃគ្នា ខ្ញុំនៅចាំថាយប់នោះខ្ញុំបានបើករថយន្តទៅបត់ចូលផ្លូវដែលត្រូវដល់កន្លែងមានទំនាស់<br />ហ្នឹង គឺឃើញមានមនុស្សចេញមកពីកន្លែងរៀងខ្លូនតាមដងផ្លូវ ហើយមានមនុស្សដើរកាត់មុខ<br />រថយន្តពេលនោះខ្ញុំដឹងហើយថានឹងមានអ្វីកើតឡើង ស្រាប់តែពេលនោះគឺមានសម្លេង "ផាំង"<br />កញ្ចក់ឡានបានបែកហើយខ្ញុំស្នានថាមានគេគប់ដុំថ្ម ទេតែពេលខ្ញុំក្រលេកមើលមិត្តរបស់ខ្ញុំដែល<br />គាត់អង្គុយនោះខាងស្ដាំដៃគឺគាត់ត្រូវគ្រាប់ចំជើងហើយសន្លប់បាត់ ហើយដល់ពេលនោះខ្ញុំបាន<br />យកដៃទៅស្ទាបជើងស្ដាំរបស់ខ្ញុំឃើញមានឈាម ពេលនោះខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវគេបាញ់។ បន្ទាប់មក<br />ក៏ចេះតែព្យាយាមបើកឡានចេញមកហើយគេនៅតែតាមរហូតដល់ពេលខ្ញុំទៅដល់មន្ទីពេទ្យនៅ<br />ទីនោះមានប៉ូលីសទើបពួកខ្ញុំរួចខ្លួនពីការវាយប្រហារ។ ហើយបន្តបន្ទាប់មកប៉ាក់ពួកខ្ញុំគេនៅតែ<br />ព្យាយាមសងសឹកវិញតែខ្ញុំ មិនបានចូលរួមទេព្រោះខ្ញុំត្រូវរបួសសម្រាក ១ ខែជាង។<br /><br /><strong>Camnews៖</strong> ហើយចុះបន្ទាប់ពីថ្ងៃកើតហេតុនោះមកតើមានអ្វីដែលបណ្ដាលអោយបងប្រុសមាន<br />ឆន្ទះក្នុងការកែខ្លួននោះ?<br /><br /><strong>លោក ទេព លីវីណា៖</strong> ការពិតទៅខ្ញុំគ្មានគំរោងច្បាស់លាស់ក្នុងការកែប្រែនោះទេ តែខ្ញុំឃើញនូវ<br />ទិដ្ឋភាពមួយចំនួនដែលវាបានធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនដូចជា ឪពុកម្ដាយ ខ្ញុំគាត់ត្រូវភា្ញក់ពីព្រលឹមដើម្បី<br />ចេញស្វែងរកប្រាក់ ហើយខ្ញុំអត់ធ្វើអ្វីបានសោះឡើយ ការពិតទៅបើនិយាយពីស្ថានភាពគ្រួសារខ្ញុំ<br />នៅពេលនោះគឺគាត់មិនធូធារនោះទេ ម្ដាយខ្ញុំគាត់លក់គុយទាវនៅផ្ទះ ហើយឪពុកខ្ញុំគាត់ទៅរក<br />ស៊ីនៅខាងក្រៅហើយនៅពេលនោះគឺគាត់កំពុងតែខាត ហើយដល់ថ្នាក់ដែលត្រូវប្រកាស់លក់ផ្ទះ<br />ហើយ តែខ្ញុំបែជាមិនដឹងរឿងអ្វីសោះទាក់ទងនឹងគ្រួសារខ្លួនឯង ខ្ញុំគិតតែពីដើរចាយវាយតាមចិត្ត។<br /> បន្ទាប់មកខ្ញុំគិតថាគួរណាតែដល់ពេលបញ្ឈប់រឿងអត់ប្រយោជន៍ទាំងនោះហើយ តែជាធម្មតាអ្នក<br />ដឹងថាអ្វីដែលយើងធ្វើវាជាទម្លាប់មកច្រើនឆ្នាំហើយមកចង់ផ្ដាច់ភ្លាមៗ គឺវាមានការពិបាកហើយដូច<br />ខ្ញុំនិយាយពីខាងដើមគឺខ្ញុំអត់មានគំរោងនោះទេ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមកាត់បន្ថយការដើរលេងជា<br />មួយមិត្តភ័ក្រ និយាយទៅគឺមិនកាត់ទាំងអស់នោះទេគឺចាប់ផ្ដើមកាត់បន្ថយបន្តិចម្ដងៗរហូតមកដល់<br />សព្វថ្ងៃនេះគឺនិយាយទៅខ្ញុំជួបមិត្តភ័ក្រចាស់ៗអស់ទាំងនោះមិនដល់ ២ ម៉ោងផងក្នុង ១ សប្ដាហ៍<br />ហើយចំពោះមិត្តភ័ក្រគឺខ្ញុំនៅតែរាប់អានគេ ខ្ញុំអត់គិតថាមិត្តល្អឬមិនល្អនោះទេ។<br /><br /><strong>Camnews៖</strong> ចុះចំពោះជីរិតក្រោយមកវិញ? តើបងប្រុសអាចប្រាប់បានទេថាក្រោយពេលមាន<br />រឿងគ្រោះថ្នាក់មកដល់ពេលនេះតើបងបានធ្វើអ្វីដែលខ្លួនឯងគិតថាល្អសម្រាប់ខ្លួនឯងខ្លះហើយ?<br /><br /><strong>លោក ទេព លីវីណា៖</strong> ការពិតទៅបើនិយាយរឿងរៀនសូត្រខ្ញុំជានិស្សិតម្នាក់ដែលគ្រាន់បើដែរ<br />កាលពីខ្ញុំនៅរៀនឆ្នាំទី ១ នៅ IFL មុនពេលមានបញ្ហាគឺខ្ញុំជានិស្សិតដែលនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខ<br />៣ ប្រចាំវេនហើយក្នុងឆ្នាំទី ២ និងឆ្នាំទី ៣ គឺខ្ញុំត្រូវបានគេជ្រើសរើសជាប្រធានក្រុមពិភាក្សាគឺជាប់<br />ជាប្រធានបាន ២ ឆ្នាំហើយកាលពីនៅរៀនឆ្នាំទី ៣ គឺខ្ញុំជាប់ជាសិស្សពូកែលេខ ១ ប្រចាំជំនាន់<br />ហើយខ្ញុំបានត្រូវគេបញ្ជូនទៅប្រទេសឡាវដើម្បីប្រកួតប្រជែងថ្លែងសន្ទរកថាក្នុងកម្មវិធី Asian <br />University Network ហើយនៅពេលនោះហើយដែលខ្ញុំយល់ឃើញថាខ្លួនឯងចេះហើយនៅមាន<br />គេចេះជាងខ្លួនខ្ញុំទៅទៀត។ ហើយពេលបញ្ចប់ការសិក្សាបរិញ្ញាបត្រអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេសខ្ញុំគឺជា<br />សិស្សឆ្នើម ១ រូបក្នុងចំណោម ២ រូបរបស់ IFL ក្រោយមកខ្ញុំក៏ប្រមែប្រមូលប្រាក់ដែលខ្ញុំខំរកបាន<br />ពីការធ្វើការងារផ្សេងកាលពីនៅរៀន វាមិនច្រើនទេប្រហែលជាជាង ១០០០ ដុល្លាអាមរិកហើយ<br />គួបផ្សំជាមួយនឹងប្រាក់ដែលរកបានពីការចេញបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសហើយនៅឆ្នាំ ២០១0 ខ្ញុំបាន<br />បើកជាក្រុមហ៊ុនមួយដែលយើងផ្ដោតទៅលើការបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសកម្រិតខ្ពស់គឺ TOETL និង<br /> IELTS ដោយស្ថាប័នយើងឈ្មោះថា EdNICHE Educational Service of Cambodia ដែលយើង<br />មាននូវកម្មវិធីមួយដែលអោយឈ្មោះថា បណ្ដាញនិស្សិតឆ្នើម ដែលជាកម្មវិធីមួយដែលយើងផ្ដោត<br />សំខាន់ដល់ការជួយលើកកំពស់និស្សិតក្នុងការសិក្សាដូចជាយើងមានសិក្ខាសាលាជារៀងរាល់<br />សប្ដាហ៍ ហើយយើងអាចជួយជាគន្លិះក្នុងការធ្វើកិច្ចការសាលារបស់ពួកគាត់ដូចជាយើងអាចជួយ<br />ផ្ដល់ជាឯកសារផ្សេងៗ។ ហើយខ្ញុំក៏មានចេញជាសៀវភៅមួយដែលមានចំណងជើងថា From A <br />Gangster to An Outstanding Student។<br /><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/6/14/223sfnjj-14-06-2012--14-33-31.jpg"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/FileManager/Articles/mce/2012/6/14/223sfnjj-14-06-2012--14-33-31.jpg" alt="" /></a><br /><strong>Camnews៖</strong> ជាចុងក្រោយតើបងប្រុសមានអ្វីផ្ដាំទៅមិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នាទេ?<br /><br /><strong>លោក ទេព លីវីណា៖</strong> ចង់ផ្ដាំប្រាប់មិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នាថា អ្វីក៏ដោយអ្នកទាំងអស់គ្នាគួរណា<br />ធ្វើអ្វីដែលខ្លួនយើងស្រលាញ់ ពេលណាយើងស្រលាញ់ការងារអ្វីមួយគឺយើងធ្វើវាអស់ពីលទ្ធភាព<br />អស់ពីបេះដូង ហើយចំពោះការរៀនគឺចូររៀនអ្វីដែលយើងពូកែហើយមានទេពកោសល្យ សម្រាប់<br />ខ្ញុំគឺខ្ញុំដឹងគុណដល់លោកគ្រូរបស់ខ្ញុំគាត់ឈ្មោះ សុខ សូត្រ ដែលគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់គឺជាកូនអ្នកក្រ<br />ខ្វះខាត ហើយថែមទាំងមានបញ្ហាគ្រួសាររហូតដល់ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ត្រូវលែងលះគ្នាទៀតផង<br />ដល់ពេលខ្ញុំដឹងរឿងរបស់គាត់ខ្ញុំយកមកប្រៀបធៀបនឹងខ្លួនឯង ឃើញថាខ្ញុំគ្រាន់បើជាងគាត់ឆ្ងាយ<br />ណាស់ លុយក៏មានចាយ ឯកសារក៏មាន ហើយឪពុកម្ដាយ ក៏មិនមានបញ្ហាទៀត ចុះហេតុអ្វីបាន<br />ជាខ្លួនឯងមិនអាចធ្វើអោយល្អបានដូចគេ? គេធ្វើបានយើងក៏ធ្វើបានដូចគ្នា។<br /><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/6/14/105301270593782331059482n-14-06-2012--14-31-59.jpg"></a></p>
<p><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/6/14/teplivina1-14-06-2012--14-32-42.jpg"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/FileManager/Articles/mce/2012/6/14/teplivina1-14-06-2012--14-32-42.jpg" alt="" /></a></p>
<p><br />នេះគ្រាន់ជាបទសម្ភាសន៍ខ្លីមួយទាក់ទងនឹងជីវិតជោកជ័យរបស់លោក ទេព លីវីណា ដែលយើង<br />បានចុះទៅសម្ភាសន៍ផ្ទាល់។ ចំពោះពត៌មានបន្ថែមពីលោក ទេព លីវីណា លោកអ្នកអាចចូលទៅ<br />កាន់គេហទំព័រ <a href="http://www.teplivina.com" target="_blank">www.teplivina.com</a> ។</p>
<p style="text-align: right;">ដោយ៖ នីតា </p>