<div class="article-content">
<p><strong>ភ្នំពេញ៖</strong> ពិធីដាក់បិណ្ឌនៅ ឆ្នាំ២០១៣នេះ បានចាប់ផ្តើមឡើងនៅ ថ្ងៃសុក្រ ទី២០ ខែកញ្ញា<br /> ត្រូវនឹងថ្ងៃ១រោច ខែភទ្របទ ដែលជាថ្ងៃកំណត់ បិណ្ឌមួយ រហូតដល់ថ្ងៃទី៤ ខែតុលា ត្រូវនឹង<br />ថ្ងៃ១៥រោច ខែភទ្របទ ដាច់ខែមាន រយៈពេល១៥ថ្ងៃ ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ គ្រប់រូបតែងនាំ<br />គ្នាធ្វើម្ហូបអាហារ ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ នៅវត្តអារាម ក្នុងគោលបំណងដើម្បី ឧទ្ទិសកុសល<br />ផលបុណ្យ ជូនដល់ព្រលឹង ដូនតា ឪពុកម្តាយ និងញាតិការទាំងប្រាំពីរ សណ្តាន ដែលបាន<br />ចែកស្ថានទៅ ហើយបុណ្យនេះ ជាពិធីបុណ្យមួយដែលប្រជាពលរដ្ឋ ខែ្មរឲ្យតម្លៃ និងគោរព <br />ប្រណិប័តន៍ មិនដែលខកខានឡើយ ។</p>
<p>ព្រលឹងខ្មោច ដែលអត់ឃ្លាន គឺជាអាត្ម័នដែលមានស្ថិតនៅលើលោកយ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុង<br /> (កង់ជីវិត) ខ្មោចឃ្លាន រឺហៅថា (ប្រេត) ន័យជាភាសាសំស្ក្រិត គឺជាសត្វកើតក្នុង ឧបាយភូមិពួក<br />មួយ ដែលមានពោះទទេ និងមានមាត់ ស្រួចដូចម្ជុល កវែង មិនអាចលេបបាន ។ដូច្នេះធ្វើឲ្យ<br />ប្រេតទាំងឡាយ នៅតែស្រែកឃ្លានដដែល ហើយមូលហេតុ ដែលនាំឲ្យ មានប្រេតដូច្នេះ គឺមក<br />ពីមនុស្សទាំងនេះកាល ពីនៅរស់ប្រកបដោយការ ច្រណែនឈ្នានីសចំពោះ អ្នកដទៃ។ដូច្នេះ<br />ហើយ ទើបប្រជាជននាំគ្នា បោះបាយបិណ្ឌនៅតាម របងព្រះវិហារវត្ត ដើម្បីឲ្យ ពួកប្រេតទាំង<br />នេះ អាចមកទទួលចំណីបាន។</p>
<p>អត្ថន័យនៃការដាក់បិណ្ឌ។ បិណ្ឌមានន័យថា ជាការប្រមូល ឬពូតឲ្យទៅជាដុំ ដូចជាបិណ្ឌបាត្រ<br /> គឺអាហារដែល ប្រមូល ផ្តុំដាក់ក្នុង បាត្រ។ ឯពាក្យភ្ជុំ គឺធ្វើឲ្យប្រជុំគ្នា ឬធ្វើឱ្យជួបជុំគ្នា ។ ប្រជាជន<br />ខ្មែរបានឲ្យតំលៃ និងសារៈសំខាន់ ទៅលើបុណ្យធំៗពីរ គឺបុណ្យកាន់បិណ្ឌ ភ្ជុំបិណ្ឌ និងពិធី បុណ្យ<br />ចូលឆ្នាំថ្មី ។ គេតែងតែនាំគ្នា ទៅធ្វើ បុណ្យកាន់ បិណ្ឌ-ភ្ជុំបិណ្ឌក្នុង ទីវត្តអារាម ដែលត្រូវប្រព្រឹត្តទៅ<br /> ចាប់ពីថ្ងៃ១ រោចរហូតដល់ថ្ងៃ១៥ រោច ខែភទ្របទ។ ក្នុងអំឡុង ១៥ថ្ងៃនេះ គេតាំងចិត្តដាច់ខាត<br />ត្រូវតែ ទៅវត្តឲ្យបានម្តងយ៉ាងតិច ក្នុងថ្ងៃណាមួយមិនអាច ខកខានបានឡើយ ទោះជាមានការ<br />មមាញឹក ឬក្រីក្រ លំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពិសេសថ្ងៃ១៥ រោច ជាថ្ងៃបង្ហើយគេហៅថា <br />“ភ្ជុំបិណ្ឌ” ។ រឿងហេតុទាំងអស់ នោះក៏ដោយសារគេមានជំនឿ យ៉ាងមុតមាំតាមសណ្តាប់ចាស់ៗ <br />ដែលពោល ណែនាំ និងអនុវត្តជារៀងរាល់ ឆ្នាំតៗគ្នាមក។ផ្នត់ជំនឿនោះ គឺគេមានមនោសញ្ចោត<br />នា នឹកគិតនិងអាណិតចំពោះ ញាតិមិត្តដែលបានចែក ឋានទៅ ហើយ មានមាតាបិតា ជីដូន ជីតា<br /> បងប្អូនកូនចៅ ដែលដល់រដូវអាចបានមក ទទួលយកភោគផល ។ ព្រោះអ្នកដែលចែកឋានទៅនោះ ខ្លះមានបាបកម្មត្រូវទៅសោយទុក្ខទោស នៅឋាននរក ប្រេត កើត ក្នុង អបាយភូមិវេទនា ណាស់ ។ ឋាននោះស្ថិតនៅជ្រៅឆ្ងាយពីឋានមនុស្ស មិនអាចងើបមកបានឃើញ ពន្លឺព្រះអាទិត្យទេ គ្មាន<br />សំលៀកបំពាក់ គ្មានអាហារ បរិភោគឡើយ ។ លុះដល់រដូវបុណ្យនេះគេបាន ដោះ លែង ឱ្យមក<br />ទទួលយកផល្លានិសង្ឃ ដែលញាតិ សាច់សាលោហិតធ្វើបុណ្យ ឧទ្ទិសឲ្យ ។ ម៉្យាងទៀតគេខ្លាច <br />អ្នកទាំង អស់នោះ ដាក់ប្រទេចបណ្តាសាឲ្យ គេហិនហោច ប្រសិនបើដើរស្វែងរកគ្រប់៧ វត្តហើយ<br />មិនឃើញសាច់ញាតិ ធ្វើបុណ្យបញ្ជូនឲ្យទេ ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ដែលគេមានក្តីសង្ឃឹមមួយ ទៀតថា <br />អំពើកុសល ដែលគេមាន សទ្ធាបានបរិច្ចាគ ឧទ្ទិសនោះ នឹងងាកបែរមក ឱ្យសព្វសាធុការពរ ហើយ<br />គេនឹងត្រូវបានទទួល វិញដែរនូវ សេចក្តីសុខ និងសេចក្តីចំរើន ។</p>
<p>ចំពោះដើមកំណើតបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះមិនមានឯកសារណាមួយ បានបរិយាយថា ចាប់ធ្វើពីសម័យ<br />ណាទេ ។ ប៉ុន្ដែ ក្នុងគម្ពីរ តិរោកុឌ្ឌសូត្រ បានបរិយាយថា ព្រះបាទពិម្ពិសារ មានពួកញាតិមួយក្រុម <br />បានបំពេញទានមិនបរិសុទ្ធ គឺស៊ីបាយមុន លោក លុះចាកលោកទៅកាន់ លោកខាងមុខ ក៏កើត<br />ទៅជាប្រេត ។ លុះដល់ព្រះសម្ពុទ្ធព្រះនាម កុក្កសន្ធោបាន ត្រាស់ដឹងឡើងក្នុងលោក ពួកប្រេតទាំង<br />នោះទៅសួរព្រះអង្គថា “ចុះយើងខ្ញុំកាលណា បាន អាហារបរិភោគ ?” ព្រះពុទ្ធត្រាស់ថា “ចាំសួរ<br />ព្រះពុទ្ធជាន់ ក្រោយចុះ ក្នុងសាសនាតថាគតអ្នកទាំង ឡាយមិន ត្រូវបានអាហារ បរិភោគ ទេ”។<br /> លុះដល់ព្រះពុទ្ធព្រះនាមនាគមនោ បានត្រាស់ដឹង ពួកប្រេតទាំង នោះនាំគ្នាទៅ សួរទៀត ។<br /> ព្រះពុទ្ធព្រះនាម នាគមនោក៏ត្រាស់ប្រាប់ ដូចព្រះពុទ្ធមុនទៀត ។ ពេលព្រះពុទ្ធ ព្រះនាមកស្សបោ<br /> បានត្រាស់ ដឹងក៏មានហេតុដូចគ្នា។ ទើបមកដល់ព្រះសម្ពុទ្ធព្រះនាម សមណគោត្ដម យើងនេះ <br />ព្រះអង្គទ្រង់ ត្រាស់ថា “ចាំមើលព្រះបាទពិម្ពិសារជា ញាតិ របស់អ្នកទាំងឡាយទ្រង់ ឲ្យទានដល់<br />តថាគត នោះនឹងញាំងអាហារ ឲ្យសំរេច ដល់អ្នកទាំងឡាយ”។ លុះព្រះ បាទពិម្ពិសារបាន ថ្វាយ<br />ទានជាដំបូង ហើយមិនផ្សាយទៅឲ្យពួកញាតិ ក៏ស្រាប់តែពួកប្រេតជាញាតិ ទាំងឡាយនោះ យំ<br />ស្រែកទ្រហឹងក្នុងពេលរាត្រីនោះ។ ព្រះបាទពិម្ពិសារស្ដេច យាង ទៅកាន់វត្ដវេឡុវ័ន ហើយទូល<br />សួរព្រះពុទ្ធ ព្រះអង្គត្រាស់ថា “ពួកប្រេតជាញាតិ របស់ព្រះអង្គនាំគ្នាយំ ទារអាហារ ព្រោះពួក<br />ប្រេតទាំងនោះត្រូវបានអាហារ បរិភោគក្នុងសាសនាតថាគត”។ ប៉ុន្ដែព្រះអង្គបានធ្វើបុណ្យហើយ<br />មិន បានផ្សាយផលទៅឱ្យ។ ពេលព្រះអង្គបាន ជ្រាបហើយ ក៏ចាត់ចែងធ្វើបុណ្យបញ្ជូនទៅឱ្យ ។<br /> ពួកប្រេតទាំង នោះក៏ បានទទួលផលក្នុងពេលនោះហើយ ។</p>
<p>កម្មវិធីបុណ្យនេះ គឺពេលរសៀលថ្ងៃ១៥ កើត ខែភទ្របទ ពុទ្ធបរិស័ទបានមកជួបជុំគ្នា នៅសាលា<br />ឆាន់ ។ អ្នក ដែលបានព្រម ទទួលបន្ទុកចំណាយប្រាក់ កាសក្នុងការទិញម្ហូបអាហារ ភេសជ្ជៈ<br /> ឬរណ្ដាប់រៀបចំពិធីសំរាប់ ថ្ងៃទី១ គឺថ្ងៃ១ រោច ខែភទ្របទ ដែលគេនិយមហៅថា កាន់បិណ្ឌ <br />ហើយថាបិណ្ឌ១គេត្រូវ មកកាន់ទីវត្ដ ដើម្បីដំណើរការ ពិធីដូចគេទៅៈ ១-អ្នកកាន់វេន និងពុទ្ធ<br />បរិស័ទទាំងអស់ នាំគ្នារៀបចំបាយបិណ្ឌ ។ បាយបិណ្ឌគឺជាបាយដែលគេដាំ ពីអង្ករដំណើប <br />ហើយពួតលាយជាមួយគ្នានេះដែរ គេត្រូវរៀបចំពានបិណ្ឌ ឬ ហៅជើងបិណ្ឌនោះ ជាពីរចំណែក <br />ទុកប្រគេនព្រះ សង្ឃមួយចំណែក សំរាប់ឧទ្ធិសដល់អ្នក ដែលចែកឋានទៅ និងជូនអាចារ្យមួយ<br />ចំណែកនៅ ថ្ងៃកាន់ បិណ្ឌរបស់គេ ដើម្បីជាការដឹងគុណដែលលោក ហត់នឿយជួយចាត់ចែងពិធី ។<br /> ការរៀបជើងបិណ្ឌ មាន ដាក់ផ្លែឈើគ្រប់មុខ នំ អង្ករ ប្រាក់កាសខ្លះតាមសទ្ធា និង ចំណូលចិត្ដ<br />របស់អ្នក កាន់បិណ្ឌ ឬអ្នកដទៃ ផ្សេងទៀត ដែលគេបានយកមកដាក់ ចូលរួមជាមួយដែរ ។ គេ<br />ពួតបាយធ្វើជាផ្កាបិណ្ឌទៀត កំណត់រាប់តាម ចំនួនវេនបិណ្ឌ ។ ឧបមា ថ្ងៃបិណ្ឌ៥ គេធ្វើ៥ ថ្ងៃបិណ្ឌ<br />១០ គេធ្វើ១០ដែរ ។ ផ្កាបិណ្ឌនេះគេធ្វើដោយ សន្លឹកចេកកេវជាកន្ទោងរួច កាត់ ចេកទុំ មួយចំណិត<br />ញាត់ ត្រង់កំពូលស្រួច ហើយញាត់បាយ ដំណើបរហូត ដល់ពេញរួចបានផ្កាប់បញ្ឈរ ចេញជា រាង<br />សាជី គេដោតទង់តូចៗ និងផ្កាចំរុះគ្រប់ពណ៌ពី លើជាលំអ សំរាប់ ឧទ្ធិសថ្វាយដល់ ព្រះចូឡាមណី<br />ចេតិយ ។ ២-នៅពេលព្រលប់លោក អាចារ្យ អ្នកកាន់វេន និងពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់ ប្រារឰធ្វើពិធី<br />ថ្វាយបង្គំព្រះ និង ឧទ្ទិសហៅ ដួងព្រលឹង អ្នកដែលចែក ឋានទៅអញ្ជើញ មកទទួលកុសល និង<br />សូត្រប្រតិស្ថានបាយបិណ្ឌ ។ ៣-ព្រះសង្ឃនិមន្ដ ចូលក្នុង សាលាឆាន់ ដើម្បី សូត្រធម៌ចំរើនព្រះបរិត្ដ<br /> និងឧទ្ទិស កុសលបាចទឹកមន្ដ គឺពិធីក្រុងពាលី បាយបិណ្ឌ ។ ៤-ព្រះសង្ឃទេសនា ច្រើនទេសពីអា<br />និសង្ស នៃកុសល ដែលបានឧទ្ទិសដល់អ្នក ចែកឋាន ឬពីកុសលផ្សេងៗ ដែល ពាក់ព័ន្ធដល់ពិធីកាន់<br /> បិណ្ឌ-ភ្ជុំបិណ្ឌ ។ ៥-ព្រះសង្ឃ (ប្រធានសង្ឃ) ប្រទានឲ្យវាទខ្លះៗសំរាប់ កម្មវិធីបុណ្យ នាវេលាទៀបភ្លឺ ។ <br />ថ្ងៃស្អែកពេលជិតភ្លឺវេលាប្រហែល ម៉ោង៤ព្រះសង្ឃទូងស្គរ ជាសញ្ញាដាស់ឲ្យ ភ្ញាក់ពីដំណេក ដើម្បី<br />ដំណើរការ ពិធីបន្ដដូចតទៅ ៖ -ព្រះសង្ឃចូលក្នុងព្រះវិហារសូត្រធម៌ ថ្វាយបង្គំព្រះ ។ រីឯពុទ្ធបរិស័ទ<br />និង អ្នក កាន់វេនបិណ្ឌ នាំគ្នាចូលទៅសាលាឆាន់ អុជទៀន ធូបរៀបចំបាយបិណ្ឌ និងថ្វាយបង្គំព្រះ ។<br /> -ព្រះសង្ឃ និមន្ដ ពីព្រះវិហារចូល មកកាន់សាលាឆាន់ដើម្បី សូត្របរាភវសូត្រ ដែលគេនិយមហៅ<br />កាត់ថា “សូត្របរា” ។ បរាភវសូត្រ នេះ គឺជាធម៌ ដែលចែងពីរឿងវិនាស ១២ប្រការ មានអំពើផិតក្បត់<br /> ការលេង ល្បែង៣ប្រការ ស្រី ស្រា ល្បែង ការ មិនត្រេក អរក្នុងធម៌ អ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិ មិនចិញ្ចឹម<br />មាតា បិតា ការសេពគប់បុគ្គលពាល ។ -សូត្របរាចប់ ព្រះសង្ឃ បង្សុកូល និងឧទ្ទិសបាយបិណ្ឌដល់<br />ប្រេតនរក ។ ក្រោយពេលព្រះសង្ឃសូត្រចប់ អាចារ្យវាយគង ហើយភ្លេង ពិណពាទ្យចាប់កំដរពិធី ។<br /> -ភ្លេងប្រគុំកំដរជាហូរហែ ព្រមគ្នាជាមួយព្រះសង្ឃសូត្រធម៌ ឧទ្ធិសជាបន្ដ បន្ទាប់នោះ ពួកពុទ្ធបរិស័ទ ទាំងអស់កាន់ចានបាយបិណ្ឌរៀងៗខ្លួន ដើរដំរង់ទៅព្រះវិហារ ដើម្បីប្រទក្សិណ៣ជុំ ព្រះវិហារ ដែល <br />គេហៅថា “បោះបាយបិណ្ឌ” ។ ពេលដើរជុំវិញព្រះវិហារនោះគេត្រូវដុតធូបប្រាំសរសៃ នៅលើ ចាន<br />បាយបិណ្ឌ ។ ឱកាសដើរព័ទ្ធបានមួយជុំអាចារ្យ ប្រកាសថា អនុមោទនាលោកអើយ! ទាំងអស់គ្នាស្រែក <br />ទទួលថា សាធុ ! រួចគេចាប់យកបាយមួយ ដុំដាក់ទៅលើដី ឬបោះគ្រវែងទៅកាន់ទីឆ្ងាយហើយ ដោត<br />ធូបមួយ សរសៃ ដោត ផ្កាឈូក ឬផ្កាផ្សេងៗមួយទង នៅលើដីដែរ ។ គេធ្វើបែបនេះគំរប់៣ដង។ រីឯ<br />បាយបិណ្ឌ និងធូបនៅ សល់ គេនាំយកតាម អាចារ្យដែលអញ្ជើញ ចេញទៅក្រៅវត្ដទៅកាន់ទី ដែល<br />នៅជិតខ្ទមអ្នកតា ឬក្រោមដើម ឈើធំៗ ហើយអុជធូប និងចាក់បាយបិណ្ឌ ទាំងអស់នោះទៅលើដី<br />ដើម្បីឲ្យខ្មោច ដែលគ្មានបងប្អូន ធ្វើបុណ្យ បញ្ជូនឱ្យ ។ អាចារ្យបានហាម មិនឲ្យលាងចាន និងលាង<br />ដៃនៅទីនោះឡើយ ព្រោះហាក់ដូចជាអសីលធម៌ ដល់ខ្មោចដែលកំពុងទទួល។ បន្ទាប់ពី ចាក់បាយ<br />បិណ្ឌទៅលើដី អស់គ្រប់គ្នាហើយ អាចារ្យធ្វើពិធីបង្សុកូល ច្រូចទឹក លើនំចំណី និងបាយបិណ្ឌឲ្យ<br /> ប្រេតទាំង នោះ ដែលមកចាំទទួលដែរ តែគ្មានញាតិសន្ដានឧទ្ទិសឲ្យ ។ ឯកិច្ចឆ្លងកុសលនេះគេ រៀប<br />ចំដូចវេននីមួយៗដែរ គ្រាន់តែថ្ងៃទី១៥ អ្នកកាន់វេនមក ចូលរួមគ្រប់គ្នា ចំណែក ពុទ្ធបរិស័ទ ក៏បានមក<br /> ចូលរួមច្រើនកុះករលើសថ្ងៃមុនៗ ។ ចំណែកតាមគេហដ្ឋាន នៅពេលក្របីចូលក្រោល ប្រជារាស្ដ្រ<br />ខ្មែរបានរៀបចំ សែនដូនតា ដោយមានរៀបកំរាលស ពីលើខ្នើយប្រវែងប្រហែល ពីរម៉ែត្រ ដាក់<br />សំលៀក បំពាក់ឆ្វេងស្ដាំ ។ រណ្ដាប់ហូបចុកមាន ម្លូស្លាបារី បង្អែម ចំអាប ផ្លែឈើ ភេសជ្ជៈ និងទឹក<br />មួយផ្ដិលបង់ផ្កាម្លិះផង ។នៅលើចានម្ហូបអាហារ ផ្លែឈើសុទ្ធតែបានអុជធូប មួយសរសៃ ដើម្បីឲ្យបាន<br />ជ្រោប ហើយអុជទៀនបំភ្លឺព្រោង ព្រាតផង។ នៅពេលល្ងាចនោះដែរ គេបានយកស្រទបចេក ឬដើម<br />ចេកមករចនា ធ្វើជាទូក ឬ សំពៅទុកសំរាប់ ព្រឹកស្អែក ពេលព្រះអាទិត្យជិតរះច្បាស់ ដើម្បីជូនដូនតា<br />ជិះត្រឡប់វិលទៅ ទីស្នាក់អាស្រ័យវិញ ។ នៅលើទូក ឬ សំពៅនោះដែរ គេដាក់ថង់តូចៗដែលមាន<br />ដាក់ស្រូវ អង្ករ អំបិល ពោត សណ្ដែកល្ងឆៅ...សំរាប់ទុកជូនដូនតាហូប ចុកបន្ដទៀត ៕</p>
<p style="text-align: center;"><img src="http://image.dap-news.com:81/dap-news/dap-images/2013/september/id-078/Lay-326.jpg" alt="Photo by DAP-News" width="500" /></p>
<p style="text-align: right;">ផ្តល់សិទ្ធិដោយ៖ ដើមអម្ពិល</p>
</div>