<p>ម៉ោងនេះ ថ្ងៃនេះ កាលពីបុណ្យអំទូកឆ្នាំចុងក្រោយ ខ្ញុំកំពុងរៀបចំខ្លួន ទៅកំសាន្ដជាមួយមិត្ត<br />មួយចំនួនរបស់ខ្ញុំ នៅកោះពេជ្រ ដែលកាលណោះ នៅមុនព្រឹត្តិការណ៍លើស្ពានពេជ្រ ប្រហែល<br />ពីរម៉ោង ពួកយើងសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់។</p>
<p>នឹកឡើងគួរឱ្យសោកស្ដាយ! ខ្ញុំបានបាត់បង់មិត្តជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់របស់ខ្ញុំ នាងបានចាកចេញ<br />ដោយមិនបានលា សូម្បីតែមួយពាក្យមួយម៉ាត់។ </p>
<p>រាត្រីថ្ងៃទី២២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១០ គឺសោកនាដកម្មដ៏ធំមួយដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន ក្នុងមួយ<br />ជាតិនេះ។ រាត្រីដ៏សែនរន្ធត់នោះ បានដក់ជាប់ក្នុងកែវភ្នែក និងចារទុកក្នុងបេះដូងខ្ញុំជានិច្ច បើ<br />ទោះជាខ្ញុំបានស្លាប់ក៏ដោយ។</p>
<p><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2012/11/22/32385370417966382946606738770n-22-11-2012--17-41-12.jpg"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/FileManager/Articles/mce/2012/11/22/32385370417966382946606738770n-22-11-2012--17-41-12.jpg" alt="" /></a></p>
<p>ព្រលប់ថ្ងៃមុនពេលកើតហេតុ ខ្ញុំនឹងមិត្តភ័ក្ដិជាច្រើននាក់ បាននាំគ្នាដើរកំសាន្ដក្នុងក្ដីសប្បាយ<br />ជាងពេលណាៗទាំងអស់។ នៅពេលមកដល់គល់ស្ពានពេជ្រ យើងបានឮសម្លេងញាប់ញ័រ<br />របស់ស្ពានហាក់បីដូចជាសញ្ញាមួយប្រាប់ឱ្យដឹងថា នឹងមានសោកនាដកម្មធំកំពុងត្រៀមកើត<br />ឡើង ប៉ុន្ដែយើងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ។</p>
<p>ប្រហែលមួយម៉ោងក្រោយ យើងខ្ញុំបាននាំគ្នាឆ្លងពីកោះពេជ្រ ទៅកាន់សួនច្បារសម្ដេច ហ៊ុន<br />សែន។ នៅពេលដើរដល់កណ្ដាលស្ពាន យើងបានដឹងថា ស្ថានភាពគឺពិតជាពិបាកឆ្លងកាត់<br />ខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែនៅលើស្ពាន កំពុងតែពេញដោយមនុស្ស។ យើងបានសម្រេចចិត្ត<br />នាំគ្នាបន្ដដំណើរទៅមុខ ដោយដើរអែបមកក្បែរបង្កាន់ដៃស្ពាន។</p>
<p>លុះមកជិតដល់គល់ស្ពានម្ខាងទៀត ទើបយើងដឹងថា មិនអាចបន្ដដំណើរទៅមុខទៀតបាន។<br /> ប្រហែលមួយម៉ោងក្រោយ នៅក្បែរយើងខ្ញុំ មនុស្សជាច្រើនហាក់ដូចកំពុងត្រដររកខ្យល់ ពួក<br />គេក៏ហាក់ដូចមនុស្សគ អញ្ចឹង ព្រោះថា ពួកគេមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ក្រៅតែពីការលើកដៃ<br />ឱ្យជួយ។ បន្ដែយើងបានរកវិធីចាកចេញពីស្ថានភាពដ៏អាក្រក់នេះ ដោយព្យាយាមឡើងលើ<br />បង្កាន់ដៃស្ពាន និងលោតទៅក្នុងដៃទន្លេនៅក្រោមស្ពាននេះ។</p>
<p>មិត្តរបស់ខ្ញុំមួយចំនួន បានលោតទៅក្នុងទន្លេ ប៉ុន្ដែមួយចំនួនក៏នៅជាប់គាំងនៅក្បែរបង្កាន់ដៃ<br />ស្ពាន។ ខ្ញុំបានព្យាយាម ប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង ទើបអាចរំដោះខ្លួនចេញពីចង្កូមមជ្ជុរាជកំណាច<br />នេះ។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំមានការសោកស្ដាយខ្លាំងណាស់ ដោយមិនអាចជួយមិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ<br />បាន។</p>
<p>ពេលស្ថានភាពអាក្រក់ដល់កម្រិតកំពូល មនុស្សភាគច្រើនហាក់ដូចត្រូវមន្ដអាគម ចំណែកមិត្ត<br />ម្នាក់របស់ខ្ញុំក៏កំពុងជាប់ឃាំងនៅក្បែរបង្កាន់ដៃស្ពាន ខណៈដែលខ្ញុំនៅខាងក្រៅបង្កាន់ដៃ ក្បែរ<br />នាងផងដែរ។ យើងទាំងពីរ ហាក់ដូចកំពុងស្ថិតនៅក្នុងភពផ្សេងគ្នា ដោយមិនអាចជួយគ្នាបាន<br />គឺបានត្រឹមតែសម្លឹងមើលមុខគ្នា ដោយក្ដីរន្ធត់។<br /><br />មួយសន្ទុះក្រោយមក មនុស្សកាន់តែច្រើនបានមកខាងក្រៅបង្កាន់ដៃស្ពាន ខ្លះជាន់លើដៃខ្ញុំ ខ្លះ<br />ជាន់ក្បាលខ្ញុំ ខ្លះជាន់ស្មារខ្ញុំដើម្បីអាចលោតចូលទៅក្នុងទន្លេ។ ដោយអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំក៏សម្រេច<br />ចិត្តលោតទៅក្នុងទន្លេដើម្បីចាកចេញពីការស្លាប់ ទុកឱ្យមិត្តរបស់ខ្ញុំត្រូវបាត់បង់ជីវិតដោយគ្មាន<br />កំហុស និងហាក់បីដូចគ្មានន័យ។</p>
<p>ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏រន្ធត់នេះ ពិតជាមេរៀនមួយដ៏ធំសម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន!!!</p>
<p> </p>
<p style="text-align: right;">មិត្តអ្នកអាន<br />តាកែវ</p>