<p><span style="color: #000000;"><strong>ភ្នំពេញ៖</strong> ទំហំនៃក្តីឈឺចាប់ ធំជាងផែនពសុធារបស់លោកឪពុកម្នាក់ ដែលបានឃើញកូនរបស់ខ្លួនស្លាប់ បែរជាមិនអាចយកកូនទៅកប់ ឬថ្នាក់ថ្នមសម្បីតែបន្តិច បានរសាត់ និងកន្លងផុតទៅជិត ៣៩ឆ្នាំទៅហើយក្តី តែក្តីវិប្បយោគសោកសង្រេង និងដំណក់ទឹកភ្នែករបស់លោកឪពុក ប្រកបដោយព្រហ្មវិហារធម៌រូបនេះ នៅតែបន្តរមៀលស្រក់រាប់ម៉ឺនដំណក់ នៅពេលរលឹកដល់ទិដ្ឋភាព និងថ្ងៃ ដែលកូនរបស់ខ្លួន បានលាចាកលោក ក៏ដូចជាខួប នៃថ្ងៃមរណកាលរបស់កូន។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">នៅថ្ងៃទី១០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៥នេះ គឺជាខួប ៣៩ឆ្នាំ បុត្រាច្បង របស់នាយករដ្ឋមន្រ្តីកម្ពុជា សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន ដែលសម្តេចបានដាក់ឈ្មោះថា «កំសត់» បានលាចាកលោកទាំងមិនបាល់មើលឃើញពន្លឺព្រះអាទិត្យ ឬ ភក្ររបស់លោកឪពុក និង អ្នកម្តាយរបស់គេ។ រលឹកទៅដល់ថ្ងៃ ដ៏សែនវិប្បយោគនេះ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានសរសេររៀបនូវអត្ថបទដ៏វែងអន្លាយមួយ លាតត្រដាងប្រវត្តិ នៃការមរណកាលកូនរបស់ខ្លួន ដោយរៀបរាប់នូវ ហេតុការដ៏លំអិត និងបង្ហាញពីភាពសោកសង្រេងរបស់ខ្លួន ក្នុងនាមជាឪពុក ដែលមិនអាចជួយអ្វីបានសម្រាប់កូន សូម្បីតែការយកសពទៅបញ្ចុះ។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">នៅក្នុងអត្ថបទ ដែលអាចហៅបានជាវិយោគកថា ដ៏ឈឺចាប់នេះ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានរំលឹកថា ក្នុងរបបអាវខ្មៅរបស់ ប៉ុល ពត រូបសម្តេច និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរដទៃទៀត មិនសិទ្ធិមិនស្មើសត្វឆ្កែ និងសត្វឆ្មាផង ដោយសម្តេចអះអាងថា ឆ្កែ និងឆ្មា អាចមើលថែទាំកូនៗ របស់ពេលនៅពេលកើតមក។ សម្រាប់សម្តេចវិញ មិនត្រូវបានគេ អនុញ្ញាតឲ្យមើលមុខកូននោះឡើយ ដែលវាជារឈឺចាប់បំផុតសម្រាប់សម្តេច ដែលជាឪពុក។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន រលឹកនឹកគុណដួងវិញ្ញាណក្ខន្ធកូនប្រុសម្នាក់នេះ ដែលតែងតែជួយសម្តេច និងភរិយារបស់សម្តេច សម្តេចកិត្តិព្រឹទ្ធិបណ្ឌិត ឲ្យបានជួបតែភាពសុខសាន្តរៀងរហូតមក។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">ខាងក្រោម ជាអត្ថបទបង្ហាញពីប្រវត្តិនៃមរណកាលរបស់ «កំសត់» និង ភាពឈឺចាប់របស់សម្តេច ដែលត្រូវបានបង្ហោះនៅលើទំព័រ Facebook របស់សម្តេច នៅព្រឹកថ្ងៃទី០២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៥។ អត្ថបទ ដែលមានខ្លឹមសារ ទាំងស្រុងខាងក្រោមនេះ ត្រូវបានសម្តេចបញ្ជាក់ថា វាយតាមទូរស័ព្ទ ជាមួយនិងដំណក់ទឹកភ្នែករាប់ម៉ឺនដំណក់ ដែលរមៀលធ្លាក់មកមិនដាច់។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">ខ្ញុំបានរំលឹក និង សរសេរអំពីការចងចាំប្រវត្តិរឿងពិត នៃកូនប្រុសកំសត់របស់ខ្ញុំ នៅពេលកំពុងធ្វើដំណើរតាមយន្ត ហោះពីទីក្រុងប៉េកាំងមកកម្ពុជា ក្រោយពីបានបញ្ចប់ការចូលរួមប្រជុំសំខាន់ៗ មួយចំនួននៅប្រទេសចិន កាលពីថ្ងៃ ទី១១ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៥ កន្លងទៅ។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">កូនប្រុស ដ៏កំសត់របស់ពុក នៅសល់តែប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតទេ គឺដល់ខួប ៣៩ឆ្នាំ នៃការស្លាប់យ៉ាងវេទនារបស់កូន នៅ ក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត (១០ វិច្ឆិកា ១៩៧៦-១០ វិច្ឆិកា ២០១៥)។ ពុក និង ម៉ែកូន មិនដែលភ្លេចទេ នូវសោកនាដកម្ម ដែលបានកើតឡើងចំពោះរូបកូន ព្រមទាំងពុក និងម៉ែនោះ។ ការរៀបចំឡើងនូវផ្នូររបស់កូន នឹង ចម្រៀង «អនិច្ចារកូនកំសត់ប្រវត្តិម្ដាយកម្ម» «ទំនួញកំសត់ប្រវត្តិវិទ្យាល័យ» និង «ព្រលឹងកំសត់» ដែលពុកម៉ែ បាន ធ្វើឡើងក្នុងបំណងរំលឹកដល់វិញ្ញាណក្ខ័ន្ធកូន និងការឈឺចាប់នាពេលនោះ។</span></p>
<p><span style="color: #000000;">ពុកនៅចាំបានយ៉ាងច្បាស់ថា ក្រោយម៉ោង ៦ព្រឹក ថ្ងៃទី១០ ខែវិច្ចកា ឆ្នាំ១៩៧៦ ក្រោយពេលកូនប្រសូត្រចាកផ្ទៃ ម្តាយកូន គ្រូពេទ្យបានធ្វើឲ្យកូនរបូតធ្លាក់ពីដៃត្រូវនឹងជ្រុងគ្រែធ្វើឲ្យកូនបាក់ឆ្អឹងខ្នងនឹងធ្លាក់ដល់ដីគាប់ជួនពុកបាន ធ្វើដំណើរពី ភូមិ ក្តុល ឃុំ ទន្លូង ទៅដល់មន្ទីរពេទ្យតំបន់ ដែលតាំងនៅអតីតអនុវិទ្យាល័យស្រុកមេមត់។ ម្តាយកូន ឆ្លងទន្លេម្នាក់ឯង ដោយមិនមានពុកនៅមើលថែទេ។ ពុកមិនបានបំពេញការងារជាប្តី ជាឪពុកទេ ព្រោះពេលនោះ មិនថា តែពុកនោះទេ គឺប្រជាជនទូទាំងប្រទេសមានសិទិ្ធតិចជាងសត្វឆ្កែ ឬឆ្មាទៅទៀត។ ឆ្កែ ឆ្មាវាមានសិទ្ធិការពារ កូនវាច្រើនជាងមនុស្ស។ តែដូចទេវតា បានជួយរៀបចំឲ្យពុក បានធ្វើដំណើរជាមួយមេបញ្ជាការទៅកាន់ស្រុកត្បូង ឃ្មុំ នាពេលនោះ ដែលពុកមានឱកាសចូលមើលម្តាយកូននៅមន្ទីរពេទ្យប្រចាំស្រុកមេមត់។ ភាពតក់ស្លុត បានកើត ឡើងចំពោះរូបពុកនៅពេលដែលពុកឈានជើងចូលដល់មន្ទីរពេទ្យ ហើយត្រូវអ្នកជំងឺ ដែលសម្រាកជាមួយម្តាយ កូនស្រែកប្រាប់ថា «រ៉ានី ឆ្លងទន្លេ ហើយកូនស្លាប់ហើយ»។ ពុកប្រឹងរត់ទៅរកកូនឃើញឈាមកូនកំពុងហូរចេញ តាមមាត់ ពុកប្រឹងស្រែកឱយគេជួយ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតកូន ក្នុងពេលដែលម្តាយកូនសន្លប់មិនទាន់ដឹងខ្លួន នឹងមិន ទាន់ដឹងថា កូនស្លាប់នៅឡើយ អាស្រ័យដោយនៅបន្ទប់ផ្សេងគ្នា។ ពុកអត់ធ្វើអ្វីបានទេកូន ពុកបានសុំមេបញ្ជាការ ឃោរឃៅ ដើម្បីយកសពកូនទៅកប់នឹងនៅមើលថែទាំម្តាយកូនក្រោយឆ្លងទន្លេ។ មិនត្រឹមតែមិនបានទទួលការ អនុញ្ញាតប៉ុណ្ណោះទេ តែពុកត្រូវរងនូវការប្រមាថយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៀតផង «កម្មសិទិ្ធមនោសញ្ចេតនាក្រាស់» «មិត្តឯង មិនមែនគ្រូពេទ្យទេ» «បើមិត្តឯងនៅ ក៏អាកូននេះ មិនរស់ឡើងវិញដែរ» «មានពេទ្យយកខ្មោចកូននេះទៅកប់ហើយ មិនបាច់កប់ខ្លួនឯងទេ» «ការងារអង្គការសំខាន់ជាងការងារបុគ្គល»។ល។</span></p>
<p><span style="color: #000000;"><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2015/11/2/11-2-2015-3-15-06-pm-02-11-2015--15-23-18.png"><span style="color: #000000;"><img src="/FileManager/Articles/mce/2015/11/2/11-2-2015-3-15-06-pm-02-11-2015--15-23-18.png" alt="" /></span></a></span></p>
<p><span style="color: #000000;"><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2015/11/2/11-2-2015-3-15-20-pm-02-11-2015--15-23-32.png"><span style="color: #000000;"><img src="/FileManager/Articles/mce/2015/11/2/11-2-2015-3-15-20-pm-02-11-2015--15-23-32.png" alt="" /></span></a></span></p>
<p><span style="color: #000000;"><span style="color: #000000;"><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2015/11/2/11-2-2015-3-16-19-pm-02-11-2015--15-23-48.png"><img src="/FileManager/Articles/mce/2015/11/2/11-2-2015-3-16-19-pm-02-11-2015--15-23-48.png" alt="" /></a></span></span></p>
<p><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2015/11/2/11-2-2015-3-15-37-pm-02-11-2015--15-28-24.png"><img src="/FileManager/Articles/mce/2015/11/2/11-2-2015-3-15-37-pm-02-11-2015--15-28-24.png" alt="" /></a><span style="color: #000000;"><a class="thickbox" title="" href="/FileManager/Commons/2015/11/2/11-2-2015-3-16-19-pm-02-11-2015--15-23-48.png"></a></span></p>
<p style="text-align: right;"><span style="color: #000000;">ផ្ដល់សិទ្ធដោយ៖ ដើមអម្ពិល</span></p>