CamNews

.................................................................................................... ...............
ចំប៉ាបាត់ដំបង!!!!!
តាមរយៈចំណងជើងបទចម្រៀងមួយបទនេះដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់រាមច្បងកវីជំនាន់
មុន គង្គ ប៊ុនឈឿន ក្នុងប្រមាណទសវត្សទី៦០ និង៧០ រួមជាមួយនឹងទឹកដមសម្លេងដ៏
ក្រអួនក្រអៅ បកស្រាយដោយអាធិរាជសម្លេងមាស ស៊ិន ស៊ីសាមុត ផងនោះ បាន
ឧប្បតិកឡើងធ្វើឲ្យ​បុប្ផាចំប៉ាមួយទងដែលដុះលូតលាស់លើទឹកដីដ៏ល្អវិចិត្រនាតំបន់
ភូមិភាគ​ពាយ័ព្យនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា មានសម្រស់ស្រស់ស្អាត ជាទីប្រាថ្នានៃ​
បុរសទាំងពួងរួមទាំងអ្នកចម្រៀងនិងកវីនិពន្ធផ្ទាល់ផងដែរ ដែលទោះបីជាឃ្លាតកាយ
ឆ្ងាយ​រាប់ឆ្នាំទៅហើយនោះ ក៏ចំប៉ាបាត់ដំបងមួយទងនេះ​​នៅតែឋិតក្នុងប្រអប់​បេះដូង​
ដ៏បរិសុទ្ធនៃកវីកម្លោះជានិរន្តន៍។
បាត់ដំបង ជាខេត្តមួយដែលមានវ័យចំណាស់ ក្នុងចំណោមខេត្តចាស់ៗទាំងអស់​ក្នុង​
ប្រទេសកម្ពុជាយើង។ បាត់ដំបងជាតំបន់មួយដែលពោរពេញទៅដោយដីសម្បូរជីជាតិ ដែលអំណោយផលដល់ការប្រកបរបរកសិកម្មយ៉ាងមានគុណភាព។ ប្រជាជននៅក្នុង
ខេត្តនេះ សឹងតែ៥០ភាគរយគឺជាកសិករ ដែលរួមមានទាំងអ្នកធ្វើស្រែ ធ្វើចម្ការ និងបើក
កសិដ្ឋាន​ចិញ្ចឹមសត្វជាដើម។ ដំណាំនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបងមានដូចជា ស្រូវ ពោត សណ្តែក
ល្ង ប៉េងប៉ោះ ត្រសក់ ដំឡូងមី.....ចំណែកឯផ្លែឈើមាន ក្រូចពោធិ៍សាត់ ក្រូចថ្លុង មៀន
សាវម៉ាវ ទំពាំងបាយជូរ ស្វាយ ស្វាយខ្ទិះ ដូង ដូងខ្ទិះ ធុរេនជាដើម.....រួមជាមួយផលិត​
ផលក្នុងស្រុកមួយចំនួនទៀត ដែលកើតចេញពីស្នាដៃបងប្អូនជនជាតិខ្មែរសុទ្ធសាធ។ ផលិតផលដែលល្បីល្បាញក្នុងប្រទេសប្រចាំខេត្តនេះគឺ ស្រូវ ក្រូចពោធិ៍សាត់ ដូងខ្ទិះ
ណែម និង ក្រឡាន។

មិនត្រឹមតែជាខេត្តដែលល្បីល្បាញខាងផ្នែកកសិកម្មនោះទេ បាត់ដំបងក៏ជាខេត្តមួយ​ដែល​
សម្បូរទៅដោយទិន្នផលនេសាទទឹកសាបផងដែរ។ បឹង ស្ទឹង ព្រែក ជាពិសេសគឺបឹងទន្លេ
សាប​ជាប្រភពត្រីយ៉ាងសំខាន់ ដែលបានផ្តល់ទិន្នផលរាប់រយតោនក្នុងមួយឆ្នាំៗ។ ក្រៅពី
ត្រីស្រស់ៗ អ្នកស្រុកបាត់ដំបងបានកែច្នៃទិន្នផលទាំងនោះ​ទៅជាផលិតផលដែល​អាចទុក
បាន​ក្នុងរយៈពេលមធ្យម ឬក្នុងរយៈពេលយូរដូចជា ត្រីឆ្អើ ប្រហុក ផ្អក ម៉ាំ ត្រីប្រៃ...ជាដើម។ ប្រហុកបាត់ដំបងក៏ជាប្រហុកដែលមានគុណភាពល្អ ឈ្ងុយ ឆ្ងាញ់ ដែលមានការទទួលស្គាល់​
ពីសំណាក់បងប្អូនជនរួមជាតិផងដែរ។

មិនតែប៉ុណ្ណោះ បាត់ដំបងក៏ជាទីតាំងមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ និងអរិយធម៌ផងដែរ។ ប្រពៃណី
ទំនៀមទម្លាប់ ស្នាដៃសំណង់ស្ថាបត្យកម្មរបស់បុព្វបុរសដូនតាជំនាន់ដើមដែលរស់នៅ​លើ
ទឹក​ដីខេត្តបាត់ដំបងបានបន្សល់ទុកមកដល់សព្វថ្ងៃដែលធ្វើឲ្យខេត្តបាត់ដំបង​ក្លាយទៅ​ជា​
តំបន់ទេសចរវប្បធម៌។ រួមជាមួយនឹងតំបន់ទេសចរធម្មជាតិ និង តំបន់ទេសចរកែច្នៃទៀត
នោះ បានធ្វើឲ្យបាត់ដំបងក្លាយទៅជាតំបន់មួយដែលមានភាពសុខដុមរមនាជាទីក្រៃលែង
និងជាទីប៉ងប្រាថ្នានៃអ្នកទេសចរគ្រប់ទិសទី។ តំបន់ទេសចរក្នុងខេត្តបាត់ដំបងមានដូចជា ប្រាសាទឯកភ្នំ ប្រាសាទបាសែត ប្រាសាទស្នឹងកើត ប្រាសាទស្នឹងលិច ប្រាសាទបាណន់
ភ្នំបាណន់ ភ្នំសំពៅ ភ្នំអណ្តើក ភ្នំទ្រុងមាន់ទ្រុងទា សេកសក ពពុះពេជ្រចិន្តា អូរដារ អាង
ទឹកកំពីងពួយ និងជាពិសេសគឺតំបន់ព្រៃលិចទឹកនាមាត់បឹងទន្លេសាបដែលជាតំបន់អភិរក្ស និងជាជម្រកសត្វស្លាបរាប់រយប្រភេទ។
ក្រៅពីរបរកសិកម្ម នេសាទទឹកសាប និងជាតំបន់ទេសចរ បាត់ដំបងក៏ជាមជ្ឈមណ្ឌល
ពាណិជ្ជកម្ម​មួយដែរ ដែលខេត្តនេះ ជាខេត្តដែលមាន ច្រកចេញចូលខ្លោងទ្វាររវាងប្រទេស
កម្ពុជា និងប្រទេសថៃជាច្រើនកន្លែងនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនភាគខាងលិច។

សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំមានមោទនភាពណាស់ដែលខ្ញុំមានសំណាងបានកើត​លើទឹកដី​ខេត្ត​
បាត់ដំបងដ៏មានសក្តានុពលមួយនេះ។ បាត់ដំបងតែងតែឋិតក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំជានិច្ចទោះជា
ទៅដល់់ទីណា ឬពេលវេលាណាក៏ដោយ។ ជាក់ស្តែងដូចជាក្នុងពេលនេះ ខ្ញុំបានឃ្លាត
ចាកឆ្ងាយ​ពីស្រុកកំណើតមករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញអស់រយៈពេលជាងបីឆ្នាំមកហើយ។ ក្នុងរយៈពេលបីឆ្នាំជាងនេះ ពេលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹករឮកដល់ខេត្តបាត់ដំបងដែលជា​ទឹកដី
ផ្តល់​កំណើតឲ្យខ្ញុំជាអនេកប្បការ។ ខ្ញុំចាំបានយ៉ាងច្បាស់ នាថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំឈានជើង​
ចូលក្នុង​រថយន្តក្រុងធ្វើដំណើរចាកចេញពីខេត្តបាត់ដំបងមកបន្តការសិក្សានៅទីក្រុង ជើង
របស់​ខ្ញុំ​សឹងតែលើកឡើងទៅលើរថយន្តក្រុងមិនរួច ហើយអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំជ្រួលច្របល់
យ៉ាងខ្លាំង។ ដើមករបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមអួល ហើយទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំដូចជាចង់ ផ្ទុះស្ទុះរមៀល
ចេញមកខាងក្រៅ តែវាមិនអាចចេញមករួចទេ ព្រោះវាចាញ់អំណាចនៃ កែវភ្នែកពីសម្នាក់
អ្នក ធ្វើដំណើររួមគ្នា នៅលើរថយន្ត ព្រមទាំងអំណាចនៃការគ្រប់គ្រង អារម្មណ៍របស់
ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់តែម្តង (បើមិនចង់ខ្មាស់ គេកុំបង្ហូរទឹកភ្នែកឲ្យសោះ!!!)។ តែទោះជាយ៉ាងណា​ក៏ដោយក៏ខ្ញុំដឹង​ច្បាស់ថាទឹកភ្នែកដែលមិនបានហូរចេញ​មកក្រៅ​កាត់ថ្ពាល់របស់ខ្ញុំនោះ បានហូរបញ្ច្រាស់ ទៅលិចលង់ ក្នុងបេះដូងខ្ញុំស្ទើរតែទាំងស្រុង។ ទឹកភ្នែកនេះហូរព្រោះតែ​
នឹកដល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលធ្លាប់មាន ធ្លាប់សាងតាំងពីក្មេងៗ និងទីតាំងដែលធ្លាប់លេង
កម្សាន្ត​តាំងពីតូចៗ។ វាហូរព្រោះ តែដឹងថាខ្លួនត្រូវឃ្លាតចាកឆ្ងាយ​ពីបងប្អូន គូ អ៊ី កុង ម៉ា
ញាតិ សណ្តាន មិត្តភក្តិ និងជាពិសេស គឺប៉ាម៉ាក់ដែលជា​ជំហដ៏សំខាន់ណាស់សម្រាប់​
ជីវិតរបស់ខ្ញុំមួយនេះ។

ពេលនេះរដូវរងារបានមកដល់ហើយ។ រដូវនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រង៉េះ ស្រង៉ោចក្នុងចិត្តនឹក
ទៅដល់ស្រុកកំណើតរឹតតែខ្លាំងឡើងៗ។ អានុស្សាវរីរាប់ម៉ឺនសែនជំពូក បានផុសចេញមក
នៅក្នុង​អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ ដែលមើលទៅវាហាក់បីដូចជាទើបនឹងកើតឡើងថ្មី
នៅនឹងមុខខ្ញុំតែម្តង។ នៅខេត្តបាត់ដំបងផ្ទះខ្ញុំស្ថិតនៅជាយទីរួមខេត្ត។ ទីនោះមានដីធំ
ទូលាយ ហើយនៅ​រដូវវស្សារគ្រួសារខ្ញុំតែងតែប្រើប្រាស់ដីនោះដាំដំណាំផ្សេងៗជាច្រើន
មានដូចជា ននោងត្រលាច ល្ពៅ ត្រសក់ សណ្តែក និងជាពិសេសគឺពោត។

ជាការពិតណាស់ មនុស្សយើងម្នាក់ៗតែងស្រលាញ់ស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន ហើយតែងតែ
ប្រកាន់ថាទីនោះជាកន្លែងដ៏ពិសិដ្ឋ មិនមានកន្លែងណាប្រើបប្រដូចស្មើបានឡើយ ជាពិសេស​គឺមាតុភូមិកំណើតតែម្តង។ ដូចនេះ ចូរយើងម្នាក់ៗប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ទាំងកម្លាំងកាយ
កម្លាំងចិត្ត ទាំងប្រាជ្ញា ស្មារតី ទាំងចំណេះវិជ្ជា បំនិន និងបទពិសោធ ដើម្បីជួយស្តារ​អភិវឌ្ឍ​
ស្រុកកំណើតរបស់យើងឲ្យមានភាពរីកចម្រើនលូតលាស់រៀងដរាបទៅ។ យើងជាខ្មែរ
យើង​ស្រលាញ់មាតុភូមិកម្ពុជា ទោះនៅពេលណា ទីកន្លែងណា ប្រទេសកម្ពុជា ទឹកដីកម្ពុជា ប្រជាជនកម្ពុជា គឺឋិតនៅក្នុងដួងព្រលឹងយើងជានិច្ច។ សូមមេត្តាកុំភ្លេចដើមកំណើតរបស់ខ្លួន
កុំភ្លេចទឹកដីដែលបានផ្តល់កំណើតដល់ខ្លួន និងជាពិសេសកុំស្តាយ​ឲ្យសោះនូវរាល់ពលិកម្ម​
ទាំងឡាយដើម្បីជាតិ៕